Werkverslag
Ans verdijk, werkperiode 22 april tot 12 juli 2002.
De luxe om in een
leeg groot atelier nummer 6 te starten.
De ruimte en de ongelofelijke werksfeer die er heerst.
De kunstenaars die met een open mind starten met het
experimenteren met klei.
De ondersteuning van de knowhow.
De perfectie van de werkplaatsassistenten die je op afspraak
kunt spreken en
hoe deze mensen altijd je weer in deze kunstfabriek te woord
staan en je adviseren. De uitstekende apparatuur wat er aanwezig, de veiligheid
die in acht genomen wordt.
De geordendheid, materiaal heeft altijd dezelfde plaats.
De geordendheid in het bespreken van ovens.
Door de structuur en geordendheid is het efficiënt werken.
het schoon houden van de werkvloer, appartementen, keuken
was een luxe dat je doordat iedereen daar op gewezen werd ook gedaan werd.
Daar werd je dan ook door sommige werkplaatsmeesters op
gewezen.
Op het atelier is de ongelofelijke mogelijkheden van het
medium klei in het begin overrompelend.
De eindeloze mogelijkheden zijn enorm, daardoor is het
perfect dat de werkplaatsmensen je in het begin wanneer je de ideeën spuit de
technische aspecten geven waardoor je snel tot de conclusie komt om zeer gericht
met de tijd en het materiaal om te gaan.
De zeer verscheidende invalshoeken van materiaal gebruik
zijn opvallend.
Het gevoel van het spelen in de ruimte waar je deze
mogelijkheid aan geboden krijgt.
Het eindeloos geëxperimenteer.
De kwaliteit en kwantiteit van het werk van de kunstenaars
is zeer uiteenlopend maar daardoor ontstaat er een mix.
Dat er een mogelijkheid is om te overnachten en de gastvrijheid van jullie medewerker die
daar regelmatig aan het werk was en
altijd een gebaar van
welkom uitstraalde.
Door de mogelijkheid om te overnachten in het E.K.W.C. is
een ongekende luxe je kunt elk moment werken.
Misschien is het geven van advies aan mensen wanneer ze met
een auto naar het E.K.W.C. komen en de parkeerplaats is vol om een alternatief
te geven in de stad met de dichtbijzijnde parkeerplaats.
De mogelijkheid om de diapresentaties van de kunstenaars
over hun werk was iets extras om daar gebruik van te maken.
De uitgebreide bibliotheek verschafte je in de andere
informatie over keramiek in de ruimste zin van het woord.
Jammer dat er van de wat onbekende kunstenaars en het informele circuit waar veel unieke en
speciale projecten gemaakt worden niet zo veel informaties over is.
De ontmoeten van de
kunstenaars tijdens de verzorgde etentjes en de koffiepauze.
Dat groepsverband gaf iets aan van allen samen ontmoeten en
informatie uitwisselen.
Binnen die gemeenschap manoeuvreer je soms goed soms heel
goed, en speelt het spel mee.
Voor mij was het een verrassing om gevraagd te worden en dat
ik twee termijnen kon kiezen. In de periode april tot juli 2002 of februari tot mei 2003.
Verschillende telefoontjes gepleegd om de exacte datum te
krijgen wanneer ik kon beginnen.
De datum dat ik zou komen werken is na enige telefoontjes
door gegeven.
Enige telefoontjes gepleegd om wat meer informatie over het
E.K.W.C. te krijgen de regels en de duidelijke afspraak over de exacte
werkperiode.
Later bleek dat er een administratieve wisseling had plaats
gevonden. Onduidelijkheid wanneer ik exact zou moeten vertrekken. Met als
gevolg dat ik aan het eind van de
werkperiode bezoek kreeg van Koos de Jong en Anton Reijnders. Op dat moment
hoorde ik dat ik nog een week op het keramisch centrum kon werken. Dus geen
gelegenheid om kisten te maken, en met moeite het werk stoken en lusteren. Toen
voelde ik me enigszins een nummer, met dat nummer was even iets mis gegaan waar
de molen niet mee om kon gaan. De volgende kunstenaar staat te wachten. Ik snap
die sfeer en duidelijkheid maar voelde ook die
kant van continuïteit aan, de zakelijkheid van het instituut.
Als kunstenaar is het fantastisch wanneer alles goed
geordend gestructureerd is en binnen die drie maanden is gepland. Maar daar
moet je je dan exact aan houden.
En dat was zeker mijn plan, maar een onduidelijkheid van uit
het centrum en een begrip was een moment zoek. Het is een situatie wat
er extra bijkomt, uit eindelijk is het werk af gekomen en heb het met veel
plezier thuis af gewerkt.
Hierbij wil ik nogmaals iedereen hartelijk bedanken voor de inzet en enthousiasme van
alle mensen. Misschien tot ziens. Ans Verdijk.
Hierbij stuur ik je nog enkele plaatjes van de Battle of the Knees/Denise, het beeld is nu compleet met tafel gepresenteerd en inmiddels is de tentoonstelling weer afgelopen.